Deze plant is sinds ik hem heb heel hard gegroeid. Van een kweker afkomstig 'razen' de meststoffen en ander goeds wat hem is overkomen nog door het 'lijf'. Ik zal hem terug snoeien naar een formaat dat 'ie weer terug in de kas kan en de winter kan overleven.
Echter, de vruchten die er nu aan hangen zijn nog niet rijp om geoogst te worden. Dus ik zal nog ongeveer een maand wachten voor ik de snoeischaar ga gebruiken.
Hoe de vruchten smaken weet ik nog niet; dat hou ik dan ook maar zo want het is toch spannender iets helemaal nieuws te eten dan een bekende smaak. Er is wel wat lichte vorst geweest maar dat heeft 'ie goed doorstaan. Wel lijken de bladeren iets te verkleuren richting rood. Gebrek aan ijzer??
Verandering van schema. De tomatenboom staat nu in huis, de roodachtige bladeren zijn weg . Gedeeltelijk heb ik wat gesnoeid en dus wat vruchten op een schaal gelegd voor het af rijpen.
Ik zal hem later nog meer snoeien want ik lees dat 1,5 meter een goede hoogte is voor de winterperiode. Geproefd inmiddels. Smaak is weeïg, doet niet denken aan tomaat. Maar misschien was dat gewoon omdat 'ie nog niet geheel rijp was (kleur geel).
woensdag 28 december 2011
woensdag 7 december 2011
Tranen van overvloed
De tranen van de bananenboom die ze afscheidt als teveel;
is het bij de mens niet eender die overspoelt wordt door indrukken
aan leed, verdriet en ongenoegens over zijn bestaan,
hopend op bevrijding geen antwoord krijgt op de smeekbede
als toch eens was wat 's mens bedenkt ook tranen kent
die gemaakt zijn voor de groei, en gave een mens te zijn die eerbiedig buigt
voor 't wonder dat er is, zoals de boom zijn overvloed aan druppels los laat
om deze later weer te 'drinken'
het is de cyclus die verwondert
de pracht van 't bestaan, de vreugde van 't leven.
is het bij de mens niet eender die overspoelt wordt door indrukken
aan leed, verdriet en ongenoegens over zijn bestaan,
hopend op bevrijding geen antwoord krijgt op de smeekbede
als toch eens was wat 's mens bedenkt ook tranen kent
die gemaakt zijn voor de groei, en gave een mens te zijn die eerbiedig buigt
voor 't wonder dat er is, zoals de boom zijn overvloed aan druppels los laat
om deze later weer te 'drinken'
het is de cyclus die verwondert
de pracht van 't bestaan, de vreugde van 't leven.
zondag 27 november 2011
Meloenboompje of specerijstruik
Goed, ik doe wat ik lees dat ik kan/moet doen om de groei van deze plant te laten slagen. En dat bedoelt dus; eerst één dag in warm water, dan 2 weken warm weg zetten in zand, dan 4 weken koud en dan weer warm.
Vandaag was de dag dat ik de zaden de gang naar de koelkast 'liet' maken. Er was er al één aan het ontkiemen; dus ik hoop maar dat het niet alsnog met deze verkeerd gaat.
Eigenlijk valt deze plant een beetje buiten mijn interesse want er komen geen meloenen aan deze boom te hangen. Wel kan men, zo lees ik op het zakje, de geur genieten van heerlijk zoete meloenen. Bovendien zijn de bloemen ook exotisch om te zien. Een heerlijk vooruitzicht. Ik heb de voorschriften verbroken en de zaden vroegtijdig uit de koelkast gehaald. Ze waren 10 dagen in de kou.
Vandaag was de dag dat ik de zaden de gang naar de koelkast 'liet' maken. Er was er al één aan het ontkiemen; dus ik hoop maar dat het niet alsnog met deze verkeerd gaat.
Eigenlijk valt deze plant een beetje buiten mijn interesse want er komen geen meloenen aan deze boom te hangen. Wel kan men, zo lees ik op het zakje, de geur genieten van heerlijk zoete meloenen. Bovendien zijn de bloemen ook exotisch om te zien. Een heerlijk vooruitzicht. Ik heb de voorschriften verbroken en de zaden vroegtijdig uit de koelkast gehaald. Ze waren 10 dagen in de kou.
Labels:
Calycanthus,
Meloenboom,
meloenboompje,
specerijstruik
zondag 20 november 2011
Papaya, een nieuwe start...
Ik laat me niet kisten, maar ga 'gewoon' door met deze plant. Het eerste zaadje is weer ontkiemd in de huiskamer met verwarming onder het zand en een dakje erboven zodat het zaad weer lekker in de couveuse ligt . Bovendien krijgt 'ie weer extra licht want het is binnenkort winter en dus geen overvloed aan licht. Door de afgelopen mislukkingen heb ik wel geleerd dat 'ie niet van teveel verwennerij houdt dus ik doe niets anders dan wat ik met alle plantjes doe in het begin van de groei.
Naar de vorige blogs over de Papaya
Naar de vorige blogs over de Papaya
zondag 16 oktober 2011
Minneola
Het is een rare sinaasappel met een vreemd uitstulpsel aan de bovenkant. Alles wat er mysterieus uitziet en eetbaar is koop ik, zo ook deze vrucht. Maar goed, van alles wat ik eet worden door mij de zaden ervan in de grond gestopt (en daar gaat het me om) zo ook de Minneola. En na een redelijk lange periode van rust na het eerste paar blaadjes, is het jonge plantje nu toch weer doorgegaan met groeien.
Opvallende manier van blaadjes vormen; het lijkt te gebeuren in twee stadia. De ene helft blijft groter dan de andere. Het verheugt mij dat de plantjes nog niet van plan zijn het groeien op te geven. De flexibele levenshouding die je woonachtig in Nederland moet hebben helpt me om niet op te geven. Het is per slot van rekening een citrusvrucht en die houden van warmte.
Opvallende manier van blaadjes vormen; het lijkt te gebeuren in twee stadia. De ene helft blijft groter dan de andere. Het verheugt mij dat de plantjes nog niet van plan zijn het groeien op te geven. De flexibele levenshouding die je woonachtig in Nederland moet hebben helpt me om niet op te geven. Het is per slot van rekening een citrusvrucht en die houden van warmte.
maandag 10 oktober 2011
Japanse Wolmispel
Zo heet 'ie, ook wel Wolmispel genoemd. Het is een stoere, met stugge dikke bladeren geeft 'ie me het idee dat geen wind of regenplens hem deert.
De volwassen plant heb ik gekocht bij een kweker, de kleinere plantjes heb ik gekweekt uit zaad van vruchten. Gelukkig bestaan er ook deze (buitenlandse) winkels die deze vruchten verkopen.
De eerste hagelbui van dit jaar in oktober geeft mij de drang om over de stoere mispel te schrijven. Hij staat buiten en terwijl ik nadenk over 'wat te doen als het winter wordt' trotseert 'ie deze hagelstenen zonder probleem.
donderdag 29 september 2011
Ananas
Een hele hoop ananassen legden het loodje, maar er is er nu toch één die doorzet. Na de top van een goed uitziende ananas uit de winkel eraf gesneden (dus met kruin) te hebben, vervolgens het vruchtrestant in de grond geduwd nadat ik een paar sneden in het vruchtvlees gemaakt had, weet ik dat het zo kan werken.
Ik weet niet hoe het verder gaat maar de plant is nu in ieder geval mooi om te zien; in de 'kern' komen steeds weer nieuwe kleine bladeren en resulteren in een stevig, fris groen blad.
Na de voorgaande mislukte pogingen schept het de verwachting dat het nu wel doorzet. Natuurlijk ga ik hem beschermen tegen de komende kou in de winter die over een paar maanden begint. Ik geloof dat binnen zetten het beste zou zijn. Mijn levensles is dat ik niet te snel moet wanhopen dus ik heb alle vertrouwen dat het goed komt.
Ik weet niet hoe het verder gaat maar de plant is nu in ieder geval mooi om te zien; in de 'kern' komen steeds weer nieuwe kleine bladeren en resulteren in een stevig, fris groen blad.
Na de voorgaande mislukte pogingen schept het de verwachting dat het nu wel doorzet. Natuurlijk ga ik hem beschermen tegen de komende kou in de winter die over een paar maanden begint. Ik geloof dat binnen zetten het beste zou zijn. Mijn levensles is dat ik niet te snel moet wanhopen dus ik heb alle vertrouwen dat het goed komt.
woensdag 21 september 2011
Bananenboompje (vervolg)
Het bananenboompje die ook met intense interesse werd gevolgd door ondergetekende heeft nieuwe veelbelovende vorderingen gemaakt. Veel minibanaantjes zijn inmiddels in de bloem te zien. Ze moeten nu alleen nog groeien. Ik hoop dat de winter een beetje op zich laat wachten en het oogsten van deze vruchtjes voorspoedig zal zijn.
zaterdag 10 september 2011
Papaya in couveuse
Ik dacht de laatste tijd na over de Papaya en hoe te zorgen dat 'ie het doet. Om meer succes te hebben met de kweek van deze door mij destijds onmogelijk genoemde groente/fruit-soort, pak ik het nu groter aan. Dat wil zeggen hij heeft warmte en licht extra. Het is dus een couveuseplant geworden. Het is een snelle groeier en dat is me duidelijk geworden omdat 'ie vandaag al een stuk groter is dan gisteren.
Ik heb hem uit de couveuse gehaald, en hoop dat 'ie het nu alleen kan.
vrijdag 2 september 2011
Nazomer, de Paw Paw verhuisd naar de kas
Over de Paw Paw was ik er al op voorbereid dat het wel 5 jaar zou gaan duren voor ik de eerste vrucht zou kunnen proeven. Echter dat 'ie er nu na een half jaar al genoeg van had in de tuin overviel me toch.
In de tunnel staan wel nog andere mooie dingen maar de Paw Paw krijgt om de winter hopelijk goed door te komen voeding en water (en geen wind) in de kas.
In de tunnel staan wel nog andere mooie dingen maar de Paw Paw krijgt om de winter hopelijk goed door te komen voeding en water (en geen wind) in de kas.
maandag 22 augustus 2011
Pepino
De vrucht van dit schepsel bleef klein vorig jaar. Dat vind ik jammer want ik heb het gevoel dat 'ie lekker van smaak en mooi van uiterlijk wel een favoriet zou kunnen worden. Dit jaar dus vroeg gezaaid en de eerste vruchtjes zitten eraan. Meloenpeer wordt 'ie ook genoemd en dat duidt toch op een exotische vrucht. Vandaag heb ik wel al de eerste (echte) meloen gegeten, hoewel ook te klein was 'ie heerlijk zoet.
De Pepino komt van ver; hoe kan het ook anders. Maar om niet eenkennig te worden heb ik dit jaar een stukje grond bewaard waar ik de vergeten groentes van Hollandse bodem verbouw. En bij een goed gebruik ervan in de keuken zijn deze ook nog helemaal niet zo gek! Dat is echter voor een ander blog, nu zal ik me concentreren op de variatie die ik vanaf nu in mijn verhaaltjes probeer te gebruiken. De herinneringen aan bezoek van en aan Spaanse bodem hebben met mijn interesse voor de Pepino natuurlijk veel te maken. Want wat blij kan ik worden als vrienden uit Spanje hier op bezoek komen!
Echter landen als Colombia en Peru zijn de landen waar de Pepino het eerst zijn opwachting maakte en hoewel 'ie nu ook op Spaanse bodem gekweekt wordt, zijn voor mij toch de hoogland gebieden van de anderen favoriet. Want mijn hart ligt en lag toch echt in de bergen met daarbij het liefst het grote onbekende.
De Pepino komt van ver; hoe kan het ook anders. Maar om niet eenkennig te worden heb ik dit jaar een stukje grond bewaard waar ik de vergeten groentes van Hollandse bodem verbouw. En bij een goed gebruik ervan in de keuken zijn deze ook nog helemaal niet zo gek! Dat is echter voor een ander blog, nu zal ik me concentreren op de variatie die ik vanaf nu in mijn verhaaltjes probeer te gebruiken. De herinneringen aan bezoek van en aan Spaanse bodem hebben met mijn interesse voor de Pepino natuurlijk veel te maken. Want wat blij kan ik worden als vrienden uit Spanje hier op bezoek komen!
Echter landen als Colombia en Peru zijn de landen waar de Pepino het eerst zijn opwachting maakte en hoewel 'ie nu ook op Spaanse bodem gekweekt wordt, zijn voor mij toch de hoogland gebieden van de anderen favoriet. Want mijn hart ligt en lag toch echt in de bergen met daarbij het liefst het grote onbekende.
donderdag 18 augustus 2011
Intermezzo
Dat is een nieuwe uitdaging; in een blog vertellen wat en waarom ik ervaar wat ik ervaar.
Of zoals ik gister tegen F. zei: "ik heb het gevoel dat ik leef omdat ik leef".
Mijn blog was en blijft een soort ontdekkingsreis in klein bestek.
Maar ik merk dat mijn verhaaltjes eigenlijk steeds dezelfde opbouw hebben en dus kunnen ze op den duur vervelend worden. Zelf vind ik ze inmiddels vervelend om te schrijven (steeds hetzelfde) dus denk ik dat ik dat een ander eigenlijk niet aan 'moet' doen.
Waar het eigenlijk allemaal om gaat is mijn intense plezier in ontdekken van hetgeen in het klein gebeurt in de kas en tuin, terwijl ik barst van de koppijn. Samen met mijn inmiddels aangeleerde 'positieve' kijk op mijn situatie leer ik het hanteren. Mijn wereld is kleiner geworden; en ik kan daar nog steeds heel verdrietig over worden (godverdomme, klere!!), maar toch voelt mijn wereld voor mij alleen maar groter.
En nu ben ik steeds en steeds opnieuw aan het ontdekken. Mijn voorkeur gaat naar het leren kennen van de gewassen die niet zo makkelijk in Nederland groeien of überhaupt niet. En daarmee wordt mijn wereld dus nog groter. Geweldig toch? Om lange en verre reizen te maken zoals vroeger wat heel fijn was, reis ik nu in microformaat door mijn kweek wat ook heel fijn is.
Of zoals ik gister tegen F. zei: "ik heb het gevoel dat ik leef omdat ik leef".
Mijn blog was en blijft een soort ontdekkingsreis in klein bestek.
Maar ik merk dat mijn verhaaltjes eigenlijk steeds dezelfde opbouw hebben en dus kunnen ze op den duur vervelend worden. Zelf vind ik ze inmiddels vervelend om te schrijven (steeds hetzelfde) dus denk ik dat ik dat een ander eigenlijk niet aan 'moet' doen.
Waar het eigenlijk allemaal om gaat is mijn intense plezier in ontdekken van hetgeen in het klein gebeurt in de kas en tuin, terwijl ik barst van de koppijn. Samen met mijn inmiddels aangeleerde 'positieve' kijk op mijn situatie leer ik het hanteren. Mijn wereld is kleiner geworden; en ik kan daar nog steeds heel verdrietig over worden (godverdomme, klere!!), maar toch voelt mijn wereld voor mij alleen maar groter.
En nu ben ik steeds en steeds opnieuw aan het ontdekken. Mijn voorkeur gaat naar het leren kennen van de gewassen die niet zo makkelijk in Nederland groeien of überhaupt niet. En daarmee wordt mijn wereld dus nog groter. Geweldig toch? Om lange en verre reizen te maken zoals vroeger wat heel fijn was, reis ik nu in microformaat door mijn kweek wat ook heel fijn is.
woensdag 10 augustus 2011
Kelkplant of Goudbes
Zijn vrucht verstopt in een groene kelk zet deze plant een wel heel spannende zet op het schaakbord van de plantenkennis.
"Ik heb een kelk en jij moet met een tegenzet jouw positie bepalen".
"Nou, ik heb geen kelk maar wel een stel vingers die jou open kunnen maken", denk ik bij mezelf.
Dit heeft natuurlijk weinig met interesse voor planten te maken maar dat ik de hoogste op de ladder ben kan ik ook niet helpen.
Vandaag ben ik geholpen met mijn hevige interesse en bijna 'pijnlijk' te noemen weetgierigheid door de regen. Een groot deel van de goudbesplanten hebben het loodje gelegd door de hevige windvlagen van vanmorgen. Daardoor heb ik geoorloofd een kelk open kunnen maken en het vruchtje kunnen aanschouwen. Groen nog maar toch. Weliswaar schaak gezet door de plant maar ik heb toch met een schaakmat deze partij kunnen winnen.
donderdag 28 juli 2011
Abrikozenplantje
Weer een heerlijk moment is het zien dat een abrikozenpit uitloopt. En omdat ik het al een tijdje probeer en toch zeker weet dat ik het gisteren niet zag is het des te mooier. Het betekent dat als de pit wil en de omstandigheden goed zijn, hij snel groeit. Of ben ik nou te kort door de bocht?
Nalezend over deze heerlijke vrucht lees ik dat het ontdekt werd in het verre oosten. Dan nu thuis in Holland, kan ik me verbeelden dat ik dáár ben omdat ik geen mallemoer versta van wat de buren elkaar hier toeroepen (schreeuwen).
Maar ook een plant wil liever niet alleen zijn of je moet niet geven om de vruchten. En dus heb ik er nóg een nodig voor de volgende levensfase. De spanning blijft voor het vervolg......
Vervolg. Er is een tweede plantje uitgekomen. Ze zullen elkaar moeten bevruchten dus ik laat ze maar even met rust........
Nalezend over deze heerlijke vrucht lees ik dat het ontdekt werd in het verre oosten. Dan nu thuis in Holland, kan ik me verbeelden dat ik dáár ben omdat ik geen mallemoer versta van wat de buren elkaar hier toeroepen (schreeuwen).
Maar ook een plant wil liever niet alleen zijn of je moet niet geven om de vruchten. En dus heb ik er nóg een nodig voor de volgende levensfase. De spanning blijft voor het vervolg......
Vervolg. Er is een tweede plantje uitgekomen. Ze zullen elkaar moeten bevruchten dus ik laat ze maar even met rust........
dinsdag 12 juli 2011
Avocadobomenbos
Je (ik) kunt wel een tijd lang gekscherend de planten groeiend uit een avocado pit allemaal bij mekaar het avocado- bomenbos noemen, maar nu wil ik er toch iets over schrijven. Ik zette ze in de tuin -nadat ze een tijd in huis gebivakkeerd hadden- een paar maanden geleden, en natuurlijk gaan ze verder uitlopen. Vruchten zullen ze nooit krijgen dus waarom de moeite? Vanwege de interesse geloof ik en óók de fijne herinnering van iedere dag Avocado eten in Chili.
Maar ik ben wel zo ongeveer begonnen met deze pitten in de grond te doen dus waarom niet in mijn blog? Omdat ik me niet schuldig wil voelen als zou ik gebrek hebben aan interesse voor deze heerlijke vrucht komt 'ie er nu in. Daar waar de inmiddels afgevallen bladeren zaten, loopt de plant gewoon weer uit. Wat fijn toch dat er die sterke wil tot leven is, ook de avocadobomen sluit ik in mijn hart.
Maar ik ben wel zo ongeveer begonnen met deze pitten in de grond te doen dus waarom niet in mijn blog? Omdat ik me niet schuldig wil voelen als zou ik gebrek hebben aan interesse voor deze heerlijke vrucht komt 'ie er nu in. Daar waar de inmiddels afgevallen bladeren zaten, loopt de plant gewoon weer uit. Wat fijn toch dat er die sterke wil tot leven is, ook de avocadobomen sluit ik in mijn hart.
zaterdag 9 juli 2011
Okrabloem
Als er iemand twijfelt aan mijn evt. passie óók voor bloemen, is hier nu de Okra-bloem. Dat is niet alleen een consumptie kweek. Twee jaar geleden hebben wij een paar vruchten ervan kunnen eten maar veel te weinig om er een schotel van te maken zoals die op het kooklijstje staat. Dus in de hoop er dit jaar meer te kunnen oogsten ben ik vroeg begonnen met zaaien en resulteert dat nu in een vroege bloei. De planten staan in de kas en ik moet ze dus gecontroleerd water geven. Nadat de eerste bloem afviel stond ik hulpeloos met de handen in het haar en dacht 'het zal toch niet?'. Sindsdien ben ik erg 'kien' op de andere bloemen in wording.
Het resulteert in weer een bijzonder gave, zachtgele Okrabloem.
Het resulteert in weer een bijzonder gave, zachtgele Okrabloem.
donderdag 7 juli 2011
Pitahaya of Cactusvijg?
zaterdag 2 juli 2011
De Vijgenboom
De vijgenboom staat er al een tijdje (een half jaar ongeveer) en is sindsdien voor het eerst aan het uitlopen. Echter..... veel bladeren worden geel. Bah, het is ook altijd wat, nooit kan het eens gewoon vanzelf goed gaan. Van mijn lijf weet ik dat inmiddels, die kan het niet in z'n (haar) eentje goed doen, maar mijn kweek?...... Natuurlijk komt het goed, het is me nu duidelijk dat ook een vijgenboom op z'n tijd een flinke plens water nodig heeft.
Hij heeft nu vele uitlopers. Met name lijkt de boom vanuit de grond herboren te willen worden en het zijn dan deze wortelstekken (die ik in potjes zet), waarmee de vijg het nageslacht wil voortbrengen. Mij best, als er maar vijgen aankomen.
Natuurlijk denk ik daarbij aan mijn ziekte die enorm geblokkeerd zou worden als de fout in mijn lichamelijk materiaal -de grote onbekende- opgeheven zou worden. De vijg herboren dan ik herboren. Geflankeerd door zomer bloemen voel ik me helemaal hemels. En ik droom nog even verder.........
zondag 19 juni 2011
Kamille plantje
Kamille lijkt een 'simpel' plantje om te kweken. Het ziet er verfijnd uit en is voor mij ook nuttig geworden. Het doet goed bij maag
problemen en zolang ik die heb zal ik dus geregeld kamille thee blijven drinken. Op het net lees ik heel veel goede eigenschappen van kamille dus hou ik verder -aangaande de goede kant van het kruid- wijselijk mijn mond.
Maar omdat eenvoud niet de enige drijfveer is wat mijn kweekpassie betreft maar variatie en ontwikkeling 'op zich' belangrijk is, volg ik ook de andere kwekelingen intensief.
Dan is het toch jammer dat ik over een 'simpel' plantje minder te schrijven zou hebben. Maar het kruid groeit ook in het wild lees ik op datzelfde net en dat over heel Europa dus ook Nederland; 'k denk dat ik mijn passie nu nog verder kan/zal verbreden.
problemen en zolang ik die heb zal ik dus geregeld kamille thee blijven drinken. Op het net lees ik heel veel goede eigenschappen van kamille dus hou ik verder -aangaande de goede kant van het kruid- wijselijk mijn mond.
Maar omdat eenvoud niet de enige drijfveer is wat mijn kweekpassie betreft maar variatie en ontwikkeling 'op zich' belangrijk is, volg ik ook de andere kwekelingen intensief.
Dan is het toch jammer dat ik over een 'simpel' plantje minder te schrijven zou hebben. Maar het kruid groeit ook in het wild lees ik op datzelfde net en dat over heel Europa dus ook Nederland; 'k denk dat ik mijn passie nu nog verder kan/zal verbreden.
woensdag 8 juni 2011
Papaya, een voorlopig afscheid
Getverderrie, ben ik er gewoon bij volle verstand toch ingestonken!
De laatste zaadjes die ik had kwamen goed op en toen ging het mis. Ik wilde ze eens extra verwennen. Alle papaya's mislukten tot nu toe vanwege een mij onbekende oorzaak.
Na nog maar eens nagelezen te hebben wat voor soort grond deze planten prefereren kwam ik tot de slotsom dat zij misschien in doodgewone potgrond niet voldoende voeding vinden. Dus deed ik er pokon voeding bij; wel een beetje sterke concentratie misschien, maar zo'n tegenvaller als deze had ik toch niet verwacht. In een dag tijd hangen de blaadjes van de zo gewenste plantjes weer op half zeven!
Eerder bericht over de Papaya
De laatste zaadjes die ik had kwamen goed op en toen ging het mis. Ik wilde ze eens extra verwennen. Alle papaya's mislukten tot nu toe vanwege een mij onbekende oorzaak.
Na nog maar eens nagelezen te hebben wat voor soort grond deze planten prefereren kwam ik tot de slotsom dat zij misschien in doodgewone potgrond niet voldoende voeding vinden. Dus deed ik er pokon voeding bij; wel een beetje sterke concentratie misschien, maar zo'n tegenvaller als deze had ik toch niet verwacht. In een dag tijd hangen de blaadjes van de zo gewenste plantjes weer op half zeven!
Eerder bericht over de Papaya
zondag 29 mei 2011
De Kiwi
De zachte harige kiwiplantjes vragen wel heel veel discipline van me; ik moet er niet teveel aanzitten maar wíl zo graag omdat het zo bijzonder aanvoelt! Nu zijn ze nog niet erg groot en dus behandel ik ze geduldig en met aandacht. De zachte "zoete" blaadjes doen me denken aan het strijkorkest wat zonder harde, directe houtblazers hun klank heel verwarmend kan neerleggen.
Als ik in de tuin ben zit ik soms in de kweektunnel die wij bouwden. Gisteren zat ik daar en had hetzelfde gevoel als 'vroeger' in de tent omdat het zachtjes regende. Een vriendelijke regen was het gister, zo vriendelijk als de kiwi plantjes voelen met de zachte haartjes op de blaadjes. En dat alles door een niet-verorberde Kiwi te zaaien!
Nu staan ze nog binnen en omdat ik wel uitkijk om ze te snel buiten of in de kas te zetten geniet ik van alle mooie herinneringen die ze bij me oproepen.
Als ik in de tuin ben zit ik soms in de kweektunnel die wij bouwden. Gisteren zat ik daar en had hetzelfde gevoel als 'vroeger' in de tent omdat het zachtjes regende. Een vriendelijke regen was het gister, zo vriendelijk als de kiwi plantjes voelen met de zachte haartjes op de blaadjes. En dat alles door een niet-verorberde Kiwi te zaaien!
Nu staan ze nog binnen en omdat ik wel uitkijk om ze te snel buiten of in de kas te zetten geniet ik van alle mooie herinneringen die ze bij me oproepen.
dinsdag 24 mei 2011
Papaya
Op de vraag of er nog iets is wat me zorgen baart omtrent de kweek ben ik nu kort en bondig: ja, de papaya. Op vele sites lees ik dat het o zo gemakkelijk gaat. Maar ik heb de kunst van het Papaya kweken nog steeds niet gevonden en begrepen. Mijn plantjes sterven al voordat ze bekeken hebben hoe het er nu werkelijk uitziet als je groot bent. Want groot wordt 'ie, dat is zeker. En hoeveel moeite hij ook heeft met ouder worden, ik voel een verbondenheid zoals ik die met maar weinig mensen heb. Ik zie hoe hij vecht voor z'n leven maar zich neerlegt bij het vergaan als het (weer) niet is gelukt.
Ik hoop natuurlijk en ga er ook voorzichtig van uit dat de site's gelijk krijgen en ik een gezonde Papaya zal kunnen kweken. Al is het er maar één, hij is hier zeer welkom. Tot aan die tijd koop ik ze in de winkel en bereid me voor op alle lekkere keukenverrassingen die ik zal kunnen maken als ik een overvloed aan Papaya's van mijn eigen kweek heb.
Ik hoop natuurlijk en ga er ook voorzichtig van uit dat de site's gelijk krijgen en ik een gezonde Papaya zal kunnen kweken. Al is het er maar één, hij is hier zeer welkom. Tot aan die tijd koop ik ze in de winkel en bereid me voor op alle lekkere keukenverrassingen die ik zal kunnen maken als ik een overvloed aan Papaya's van mijn eigen kweek heb.
maandag 23 mei 2011
Mangoplant (vervolg)
Het lijkt een taaie te zijn de Mangoplant. (zie eerdere post)
Er is een soort doorstart op gang gekomen waarmee ik nu nog een soort punkkapsel associeer. Maar er is duidelijk groei te zien, blaadjes of niet; hij is zeker nog niet verloren. Wat zou betekenen dat er hoop is voor leven ondanks wat de ervaring én veel plantenexperts en wetenschappers ons willen laten geloven.
Hetzelfde punkkapsel, één maand later...
zondag 15 mei 2011
Pawpaw, ook wel Asimina Triloba
De Pawpaw is ook een schitterend mooie plant. Z'n blad lijkt wel bewerkt met een spuitbus die zo een heel geleidelijke overgang van donker groen naar lichtgroen heeft gemaakt. En dan op ieder blad. Nou, nee dus; zo'n blad moet je niet met zo'n stinkend goedje willen associëren.
Nee, het enige wat ik moet en daarom ook wil doen is de bloemen zien en daarna de vruchten proeven van deze plant. Echter zal ik toch op een periode van minstens vijf jaar moeten rekenen voor het zover is. Aangezien ik geduld heb geleerd te koesteren kan ik dat ook bij de paw paw gebruiken. Naast dat de bladeren een bijzonder subtiele kleurschakering bezitten verstaan ze ook de gave om nonchalant mee te waaien met de wind. Ik leer dus weer van een plant die ik kweek; gewoon rustig afwachten tot een volgende fase in het groeiproces zich aandient. Nu nog even weten of de boom van nonchalance houdt. Zo relaxed als deze plant staat mee te waaien ; ik denk dat het wel snor zit.
zondag 8 mei 2011
Druivenplantjes
De druif heb ik meermaals gekocht, toch was het steeds geen succes. Dus ben ik nu maar eens zelf gaan proberen of de druivenpitten uit mijn geconsumeerde druiven meer soelaas bieden. En jawel, het werkt.
Waarom ben ik zo competitiegevoelig in deze? Ik wil bewijzen dat het ook werkt met eigen kracht. Maar de wetenschap over groenten en fruit -en daarmee opgekweekte planten- laat zich toch niet zo gemakkelijk bij de neus nemen? Daar moet een addertje onder het gras zitten. Ik zal moeten wachten en kijken hoe het verloop is in/met de tijd. Maar dat kan ik nu niet; ik wil handelen.
Er is tóch een gekocht exemplaar die het nu de moeite waard vindt te groeien en kan ik beiden volgen in ontwikkeling, mooi toch? Het is wel een kasdruif en heb hem als zodanig gekocht maar ik ben inmiddels wijzer geworden en weet dat de kweek kan mislukken; daar doe ik het mee en ben 'alleen' maar reuze benieuwd hoe het verder gaat. Dus ik laat dat addertje maar lekker zitten, ik zal wel zien of ik het beestje ooit nog tegenkom.
Waarom ben ik zo competitiegevoelig in deze? Ik wil bewijzen dat het ook werkt met eigen kracht. Maar de wetenschap over groenten en fruit -en daarmee opgekweekte planten- laat zich toch niet zo gemakkelijk bij de neus nemen? Daar moet een addertje onder het gras zitten. Ik zal moeten wachten en kijken hoe het verloop is in/met de tijd. Maar dat kan ik nu niet; ik wil handelen.
Er is tóch een gekocht exemplaar die het nu de moeite waard vindt te groeien en kan ik beiden volgen in ontwikkeling, mooi toch? Het is wel een kasdruif en heb hem als zodanig gekocht maar ik ben inmiddels wijzer geworden en weet dat de kweek kan mislukken; daar doe ik het mee en ben 'alleen' maar reuze benieuwd hoe het verder gaat. Dus ik laat dat addertje maar lekker zitten, ik zal wel zien of ik het beestje ooit nog tegenkom.
zaterdag 30 april 2011
Prikplant/Ziziphus Jujuba
Net als de Cherimoya gaat dit verhaaltje over een plant die ik gekocht heb. Maar een hulpje heb ik wel vaker nodig. En er zullen er nog meer volgen.
Dadel achtig heet de vrucht te zijn. Het is net als de Lycheeboom een Chinees van oorsprong maar deze 'dadel plant' is tevens de bezitter van ontzettend scherpe stekels. Hieraan heb ik dan ook een paar weken lang en misschien blijvend(?) een kwetsuur te danken. Ziziphus Jujuba is de Chinese naam. Hij staat nu buiten in de zon en geniet daarvan. Wat een nieuwsgierigheid heb ik naar de eerste vruchten en ik hoop dan zelf een oordeel te kunnen vellen over hoe dadel achtig deze vrucht nu is!
Prikplant is de naam die ik hem gaf vanwege de gemene 'naalden'. Maar in de tuin heeft hij geen gemeen uiterlijk; hij heeft uitlopers die er gezond uitzien en dat is genoeg om mij voor zich te winnen. Glimmende blaadjes die me aan porselein doen denken, natuurlijk omdat China een land 'van porselein' is. Zo teer als een porselein theekopje is wat een hele voorzichtige manier van drinken vraagt, zo teer zijn deze blaadjes. Staat wel erg in tegenspraak met de pijnlijke stekels en toch 'vergeef' ik mijn pijnlijke ontmoeting met deze Chinees omdat ik nou eenmaal erg van keramiek hou.
Prikplant, vervolg.
De prikplant staat in bloei. Met spanning wacht ik op het vruchtbeginsel...
vrijdag 29 april 2011
Lycheeboompje
De beschamende beknoptheid van het werk in een orkest wordt me duidelijker, nog meer dan voorheen. Hoe is het toch mogelijk dat sommige mensen daar genoegen mee nemen? Hetgeen daar in meespeelt -met dat vrede hebben met- is denk ik het feit dat het met menselijke gevoelens te maken heeft. Ieder gepassioneerd liefhebber van klassieke muziek is wel eens in tranen.
Dat een orkest ook samenwerking vraagt is -als in veel beroepen- geen onoverkomelijk probleem. Het is ook een vak wat een niet te ontkennen beknoptheid in jezelf bewerkstelligt dat z'n eigen charme kent.
En hoewel het werk een regelmaat en bijbehorend voordeel kent,voor mij heeft het instituut afgedaan. Ik wil nu ver over de horizon heen kijken. Zoals vroeger. In de bergen was er het vergezicht en ook juist heel dichtbij de bloempjes die het landschap sierden.
Maar nu wil ik over Lychee-plantjes schrijven. Ze hebben iets moois, fragiel en met de lichtrode schijn kun je heel mooi door de blaadjes heen kijken terwijl ze een rode glans uitstralen.
Het bijna tomeloze optimisme wat me overspoelt als ik dat plantje zie is geweldig. Ik kan er niets aan doen, zoals een golf die in de zee ontstaat en niet anders kan dan zich met geraas aan land over te geven, zo is het blijde gevoel dat me bij het zien van de lychee overspoelt. Ik ben in deze alleen maar een slachtoffer.
Dat een orkest ook samenwerking vraagt is -als in veel beroepen- geen onoverkomelijk probleem. Het is ook een vak wat een niet te ontkennen beknoptheid in jezelf bewerkstelligt dat z'n eigen charme kent.
En hoewel het werk een regelmaat en bijbehorend voordeel kent,voor mij heeft het instituut afgedaan. Ik wil nu ver over de horizon heen kijken. Zoals vroeger. In de bergen was er het vergezicht en ook juist heel dichtbij de bloempjes die het landschap sierden.
Maar nu wil ik over Lychee-plantjes schrijven. Ze hebben iets moois, fragiel en met de lichtrode schijn kun je heel mooi door de blaadjes heen kijken terwijl ze een rode glans uitstralen.
Het bijna tomeloze optimisme wat me overspoelt als ik dat plantje zie is geweldig. Ik kan er niets aan doen, zoals een golf die in de zee ontstaat en niet anders kan dan zich met geraas aan land over te geven, zo is het blijde gevoel dat me bij het zien van de lychee overspoelt. Ik ben in deze alleen maar een slachtoffer.
maandag 18 april 2011
Pecannotenboompje
De urgentie van de kweek, de exotische kweek is bijna adembenemend in de letterlijke zin. Laat ik dan bijvoorbeeld eens schrijven over de Pecannoot. Hoe fragiel het lycheeplantje, hoe robuust is het Pecannnootplantje! Desalniettemin heeft het plantje een beschermkapje over zich heen. En dat tegen al te opdringerige poezen. Voor het plantje letterlijk adembenemend, voor mij nu behulpzaam vanwege wezens die ook het nootplantje de moeite van het besnuffelen waard vinden.
Maar zo stoer en recht als dit plantje naar buiten 'piept'!! Dat daadkrachtige is boomachtig en ontzéttend natuurlijk. Het doet mij denken aan de tijd dat ik tussen andere vrijwilligers ongewenste exemplaren bos- en heideflora omzaagde/uittrok of verminkte om de groei te blokkeren. En ik voelde mij met dit werk wel waardevol, vanwege de natuur die zo geholpen werd met diversiteit.
Meedogenloos recht staat het jonge Pecannotenplantje nu. Maar zij was nooit als een menselijk embryo 'half gebogen'. Deze als plant op de menselijke indeling gerangschikt als inferieur straalt een enorme kracht uit! In feite doet het menselijk embryo alleen maar denken aan een garnaal.
Maar zo stoer en recht als dit plantje naar buiten 'piept'!! Dat daadkrachtige is boomachtig en ontzéttend natuurlijk. Het doet mij denken aan de tijd dat ik tussen andere vrijwilligers ongewenste exemplaren bos- en heideflora omzaagde/uittrok of verminkte om de groei te blokkeren. En ik voelde mij met dit werk wel waardevol, vanwege de natuur die zo geholpen werd met diversiteit.
Meedogenloos recht staat het jonge Pecannotenplantje nu. Maar zij was nooit als een menselijk embryo 'half gebogen'. Deze als plant op de menselijke indeling gerangschikt als inferieur straalt een enorme kracht uit! In feite doet het menselijk embryo alleen maar denken aan een garnaal.
zondag 17 april 2011
De Cherimoya
De Cherimoya baart me ernstig zorgen. Zo is dat dus met kinderen, kinderloos als ik ben, heb ik en zal ik dat ook nooit ervaren. Nu, met deze zorgen in m'n hoofd vraag ik me natuurlijk af hoe dit naar beneden buigen van de toppen van de takken nu in 's hemelsnaam kan? En de zorgen komen door -denk ik- onwetendheid over de vruchtensoort. Ik doe wel m'n best met de verzorging; goede grond, zo dicht mogelijk bij het licht, voldoende water etc.
Nu heb ik een aantal jaar in Spanje gebivakkeerd waar deze vruchtensoort zijn geschiedenis kent; wordt daar veel geteeld en veel gegeten. Oorspronkelijk komt hij uit hooglandvalleien in o.a. Peru. Het is dus voor mij een zeer tot de verbeelding sprekende boom waarmee ik me kan terugwanen in Spanje en dat ik ooit in Chili was is in deze een wel heel gelukkig toeval. Mijn liefde voor de bergen spreekt tot mij via de Cherimoya.
De boom staat het beste in de kas maar daar is hij te hoog voor geworden en dus kijk ik in de woonkamer met liefde tegen mijn oogappel aan. Ik heb hem in de smiezen als de punten van de takken nog meer gaan verbuigen. Ben er direct bij en zal alles wat ik weet van hem gebruiken om deze boom in leven te houden.
Naschrift; wat een fijne verrassing kreeg ik vandaag; de Cherimoya geeft nu duidelijk blijk van nieuw leven!
Nu heb ik een aantal jaar in Spanje gebivakkeerd waar deze vruchtensoort zijn geschiedenis kent; wordt daar veel geteeld en veel gegeten. Oorspronkelijk komt hij uit hooglandvalleien in o.a. Peru. Het is dus voor mij een zeer tot de verbeelding sprekende boom waarmee ik me kan terugwanen in Spanje en dat ik ooit in Chili was is in deze een wel heel gelukkig toeval. Mijn liefde voor de bergen spreekt tot mij via de Cherimoya.
De boom staat het beste in de kas maar daar is hij te hoog voor geworden en dus kijk ik in de woonkamer met liefde tegen mijn oogappel aan. Ik heb hem in de smiezen als de punten van de takken nog meer gaan verbuigen. Ben er direct bij en zal alles wat ik weet van hem gebruiken om deze boom in leven te houden.
Naschrift; wat een fijne verrassing kreeg ik vandaag; de Cherimoya geeft nu duidelijk blijk van nieuw leven!
maandag 11 april 2011
Uitgestoken armpjes
Wat een heerlijkheid!! Zachtjes komt het vertrouwen weer bij me terug. De mensheid had ik al afgeschreven. De planten; mijn exotische kweek wel te verstaan bleef maar vasthouden aan de drang te willen overleven. Ik stond erbij en keek ernaar, zonder iets te doen groeiden de planten en draaiden hun lange armpjes om de planten heen die naast hen stonden. En natuurlijk lieten deze planten dit toe. Het zijn immers planten en niet kwaadwils als het om anderen gaat. Wat zij hadden kunnen doen lees ik in het verhaal/de verhalen van science fiction schrijvers. Omdat ik in principe niet van science fiction hou kan ik dat beeld van een heerschappij gemaakt en geleid door planten zoals in "de triffids komen" van John Wyndhan bijzonder gemakkelijk van me afzetten.
Hoe urgent ook de steun voor een Kiwano is, als de steun niet gegeven wordt zoekt de kiwano gewoon verder. Het leuke daaraan is dat het ook een andere plant kan zijn dat toevallig in de buurt staat. De dunne, lange armpjes zoeken eerst in de rondte en als het niet lukt in de buurt iets te vinden om aan vast te houden groeit het gewoon door in de lengte. Deze vastberadenheid te groeien ontroert me. De misère die wij kennen in de wereld kan ik op die manier ook begrijpen. En de Nederlandse, politieke akkefietjes verschrompelen bij dat besef. Want alles groeit.
Nou weet ik wel dat de mens als hoogste op de lijst staat van wat er leeft op aarde. Het is echter zo dat de techniek en de ontwikkeling daarvan maar voortsnelt in een tempo dat wij niet voor mogelijk hielden. Want nu kan een robot al stofzuigen en los van het feit dat dat prettig is blijft de nijpende vraag bestaan: waar gaat dat heen? Voor mij heeft de tropische teelt het antwoord gegeven. De mens blijft bestaan zolang hij zijn helpende handen maar aanbiedt.
Wel geef ik natuurlijk toe dat een kiwano vrucht hele gemene stekels heeft. Maar deze 'baby kiwano' kan verwerkt in allerlei salades en andere gerechten nou net dat tikje tropisch en daarmee warmte toevoegen wat wij als mensen zo hard nodig hebben.
vrijdag 8 april 2011
De Pitahaya
Deze gaat over de 'cactus-achtigen', waaronder de Pitahaya. Wie had gedacht dat zo'n exotische naam voor een vruchtenplantje ook onder de vernederlandste naam drakenvrucht bekend staat. Is dat nou de boeren mentaliteit die daarachter schuilt of is het meer van : 'wat de boer niet kent dat vret d'ie niet?' Natuurlijk wordt de vrucht ook Engels betiteld zijnde dragonfruit en iedere laaglander nu als boer omschrijven gaat ook míjn enthousiaste kweek-passie te ver. Echter: bij deze soort blijkt dat teveel zorg slechte zorg wordt omdat de cactus-fase juist gestimuleerd moet worden door helemaal geen water meer te geven.
Al die landen die ik graag had willen bezoeken; ook daar komt die interesse voor deze cactusachtigen vandaan. Maar het lijf besloot anders. Echter omdat ik niet gewend ben het lijf boven de psyche te stellen neem ik daar dus geen genoegen mee. Om maar te zeggen; ook voor deze stekelige ga ik ervoor!
De pitahaya vraagt nu vooral heel veel geduld voor het cactusstadium begint en ik dat hopelijk duidelijk zal kunnen merken/zien. En dan is het in één keer weer ontzettend handig dat ik die rotziekte heb. Want ik heb geleerd om geduldig te zijn.
Al die landen die ik graag had willen bezoeken; ook daar komt die interesse voor deze cactusachtigen vandaan. Maar het lijf besloot anders. Echter omdat ik niet gewend ben het lijf boven de psyche te stellen neem ik daar dus geen genoegen mee. Om maar te zeggen; ook voor deze stekelige ga ik ervoor!
De pitahaya vraagt nu vooral heel veel geduld voor het cactusstadium begint en ik dat hopelijk duidelijk zal kunnen merken/zien. En dan is het in één keer weer ontzettend handig dat ik die rotziekte heb. Want ik heb geleerd om geduldig te zijn.
'Overlevings kweek' / Mangoplantje
Begonnen als een overlevingsstrategie voor de koude winter mondt het uit in een welhaast gek makende drang om me met steeds meer en juist exotische teelt bezig te houden.
Nu heeft het Mango-plantje een kleine stagnatie in de groei. Ik heb gelezen dat dat de schuld is van het bestralen en daarmee vernietigen van genetisch materiaal. Dat komt wel heel dicht bij mijn eigen onvruchtbaarheid. En daar mee is de cirkel dan weer rond.
Als conclusie, omdat wij als mens nu eenmaal graag een conclusie zien van een traject in het leven, kan ik stellen dat mijn ziekte -en daarmee mijn ontwikkeling- in versnelde vorm heeft bijgedragen aan het ontdekken van mijn eigen ik.
Echter hoe nu te reageren als het plantje het loodje er echt bij neerlegt? Misschien is het dan -zoals het noodlot wat ik mijzelf toedicht- te zien. En maar snel weer wegschuif. Zo was het tenslotte ook bij het leven van pa Henk, na mijn ode aan hem heeft hij het loodje erbij neergelegd. Dus in dankbare herinnering aan mijn vader kan en zal ik ook de kweek die dreigt te gaan 'mislukken' ter nagedachtenis aan hem zolang mogelijk in leven proberen te houden, zolang als ik daar toe in staat ben
lees ook latere post...
Nu heeft het Mango-plantje een kleine stagnatie in de groei. Ik heb gelezen dat dat de schuld is van het bestralen en daarmee vernietigen van genetisch materiaal. Dat komt wel heel dicht bij mijn eigen onvruchtbaarheid. En daar mee is de cirkel dan weer rond.
Als conclusie, omdat wij als mens nu eenmaal graag een conclusie zien van een traject in het leven, kan ik stellen dat mijn ziekte -en daarmee mijn ontwikkeling- in versnelde vorm heeft bijgedragen aan het ontdekken van mijn eigen ik.
Echter hoe nu te reageren als het plantje het loodje er echt bij neerlegt? Misschien is het dan -zoals het noodlot wat ik mijzelf toedicht- te zien. En maar snel weer wegschuif. Zo was het tenslotte ook bij het leven van pa Henk, na mijn ode aan hem heeft hij het loodje erbij neergelegd. Dus in dankbare herinnering aan mijn vader kan en zal ik ook de kweek die dreigt te gaan 'mislukken' ter nagedachtenis aan hem zolang mogelijk in leven proberen te houden, zolang als ik daar toe in staat ben
lees ook latere post...
Abonneren op:
Posts (Atom)