Lycheeboompje

De beschamende beknoptheid van het werk in een orkest wordt me duidelijker, nog meer dan voorheen. Hoe is het toch mogelijk dat sommige mensen daar genoegen mee nemen? Hetgeen daar in meespeelt -met dat vrede hebben met- is denk ik het feit dat het met menselijke gevoelens te maken heeft. Ieder gepassioneerd liefhebber van klassieke muziek is wel eens in tranen.
Dat een orkest ook samenwerking vraagt is -als in veel beroepen- geen onoverkomelijk probleem. Het is ook een vak wat een niet te ontkennen beknoptheid in jezelf bewerkstelligt dat z'n eigen charme kent.
En hoewel het werk een regelmaat en bijbehorend voordeel kent,voor mij heeft het instituut afgedaan. Ik wil nu ver over de horizon heen kijken. Zoals vroeger. In de bergen was er het vergezicht en ook juist heel dichtbij de bloempjes die het landschap sierden.
Maar nu wil ik over Lychee-plantjes schrijven. Ze hebben iets moois, fragiel en met de lichtrode schijn kun je heel mooi door de blaadjes heen kijken terwijl ze een rode glans uitstralen.

Het bijna tomeloze optimisme wat me overspoelt als ik dat plantje zie is geweldig. Ik kan er niets aan doen, zoals een golf die in de zee ontstaat en niet anders kan dan zich met geraas aan land over te geven, zo is het blijde gevoel dat me bij het zien van de lychee overspoelt. Ik ben in deze alleen maar een slachtoffer.