Granaatappelplant

Het plantje de Granaatappel doet tot nu toe zijn naam bepaald geen eer aan. Weliswaar kan ik een robuuste vrucht in het hoofd houden en misschien ook in natura eens in mijn hand maar voorlopig heeft het plantje een zo traag groeitempo dat ik alles nog moet zien gebeuren voor ik het geloof. Of verwar ik nu de menselijke, natuurlijke roep om krachtig te zijn met de oorlogszuchtige kracht die dat ten gronde richt? In ieder geval heb ik vandaag toch ook met daadkracht exemplaren verwijderd, terwijl de meest ontwikkelde, tevens snelste groeier het nieuwe potje met betere grond kreeg.En met de exemplaren die nu liggen weg te kwijnen heb ik teveel meelij, dat is te gek voor woorden. Daarom wuif ik het snel weg, ik ben toch nog niet gek. Maar de ongelooflijke traagheid van groei en dus van natuur in deze kan me niet anders dan ontzag inboezemen. Wat een moed om zo geduldig te zijn! En daar leer ik toch meer van dan van een mens die in hinderlaag gelegen de op pad zijnde vijand een ongenadige slag toedeelt.