De zoete aardappel

De vrucht heeft wortels al sinds een paar weken, en ik wacht nog steeds op een uitloper aan de bovenkant. Tot nu toe lijkt 'ie daar geen zin in te hebben. Op het net heb ik gezien dat het kan, goedgelovig als ik ben wacht ik dus nog maar even.

De vrucht zelf vind ik heerlijk en er is veel mee te doen in de keuken.

=======================================

Horizon

Een novelle, deel 8

Hoofdstuk 6

De dag dat John aan de deur was heeft bij Ines weer tobberijen opgeleverd. En hoewel het met een sisser afliep, ze wil geen onzekerheid meer en zeker niet van een ex. Ze kan zichzelf wel voor het hoofd slaan dat ze niet resoluut de deur dichtsloeg ook al zat z'n voet er dan tussen. Sindsdien is ze weer aan het twijfelen gegaan. De twijfel over haar moederschap, haar relatie's met vrienden en met de buren en in het bijzonder ook de korte affaire met John.

   'Oh, verdomme, ben ik dik in de veertig en staat m'n leven weer op z'n kop.'

Moedeloos staart ze voor zich uit en bedenkt zich dat alleen een gezellige vriendin de impasse waar ze in zit kan verzachten en verbreken. Nog dezelfde dag belt ze Marieke op.

Marieke komt de volgende dag en Ines ervaart weer eens hoe het is om een vriendin te kennen die er als het er op aan komt voor je is. In de tuin gezeten met een kop thee vraagt Marieke zonder omwegen hoe het nu is met de mannen.

   "Welke mannen bedoel je?", en Ines kijkt Marieke aan met een frons op haar gezicht. 

   "Nou, doe niet zo gek, je weet toch dat ik het heel bijzonder vond dat je zo resoluut stopte met John?" 

   "Ja, dat kan wel zijn maar ik weet zelf echt niet meer wat nu waar is en wat niet. Ik bedoel dat hele gedoe met John, stond 'ie hier gewoon weer aan de deur en ik weet niet wat er dan gebeurt met me. Was zó boos, hij had z'n voet tussen de deur gezet en ik heb hem alleen met een lafhartige smoes weg kunnen bonjouren". 

   "Maar je had toch Pieter die je leerde hem te 'deleten'?"

   "Ja, daar geloofde ik ook in maar als hij dan onaangekondigd voor de deur staat blijkt het toch niet zo te werken. Het is m'n lafhartige gedrag wat me hopeloos maakt" 

Ines zucht diep en kijkt verlangend naar de waterloop. 

   "Oh nee, hè, Ines kom op, je bent een geweldige meid en maak jezelf niet gek hè". Bemoedigend legt Marieke een arm om Ines heen.

Als Marieke die avond weer weg gaat weet Ines nu zeker dat de enige manier om John kwijt te raken is anoniem, zonder spoor achter te laten, verdwijnen naar het oosten. Daar wilde ze altijd al heen en ze is zeker dat ze geen spijt zal krijgen over haar stap naar de toekomst.

EINDE