In ieder geval ben ik heel blij dat ik denk de Pitahaya in bloei te zien. Het is een soort kroontje, heel keizerlijk en zorgt ervoor dat ik de plant met nog meer interesse en bewondering ga volgen.
Waarover ik niet helemaal zeker ben is of ik echt met een Pitahaya te maken heb. En niet een cactusvijg. Het vervolg zal spannend zijn maar met de nodige dosis geduld en liefde zal de beloning verrijkend zijn; dat weet ik zeker!
3 weken later...
Het bleek geen keizerlijke kroon, en ook geen bloem, maar een verlenging van de plant.
================
Horizon
Een novelle, deel7
HOOFDSTUK 5
Het water, het is het water dat de oplossing heeft. Ines zit weer in yoga houding op de brug, mijmerend over China en Japan en de andere vruchten die ze nog niet kent maar daar zal vinden. En zeker denkt ze dat ze daar met water wel om weten te gaan. Volgend jaar, dan ga ik naar het oosten. Omdat ze zo gemotiveerd is over haar trip die komen gaat al is het dan over een jaar, begint ze de waterloop alvast te veranderen. De brug en ook alle planten blijven staan, alleen maakt ze verandering in de loop van het water. En wel zodanig dat haar eigen tuin onderloopt.
O jé, denkt ze als ze ziet dat het water ook richting de buren stroomt. Snel blokkeert ze de waterleiding. Weer steken hoofden uit het raam.
"Ja, het spijt me hoor", roept ze naar boven. "Teveel water in één keer", en ze haalt verontschuldigend haar schouders op.
Omdat 'de bui al ziet hangen' maakt ze voor de buren en anderen uit de buurt een lijst van de producten die ze al heeft of gaat krijgen. Ze zet deze op een bord langs de kant van de weg. Met de handen in de zij keurt ze haar 'ingeving' en besluit dat het goed staat.
"Zo, weer wat nieuws op het menu?"
Het is een wandelaar die nieuwsgierig even blijft staan om te lezen wat Ines zoal in huis heeft.
"Ja zeker, maar ik ga het niet voor u bereiden hoor" antwoordt ze glimlachend.
"Da's jammer want ik vind best dat de buurt een catering zou kunnen gebruiken, u niet?"
"U brengt me op een idee zeg!" antwoordt ze uitdagend.
"Geeft u me dan in ieder geval wat uitheemse vruchten mee, zal ik m'n vrouw plezier mee doen"
De pot die Ines bij het bord heeft gezet rinkelt bij het vallen van de munten die de man erin stopt.
"Nou, bedankt en succes verder hè"
Terwijl Ines terugloopt naar de voordeur probeert ze te bedenken hoe ze haar "illegale" handel het best aan kan pakken zonder ooit door iemand belazerd te worden. Ze wil niet dat de mensen als ze haar producten buiten neerzet het zomaar meenemen zonder iets in de pot te gooien.
Die avond eet ze alleen en denkt na over wat de passant heeft geopperd. Het is zeker nooit haar bedoeling geweest in de keuken te staan voor anderen. Het brengt natuurlijk wel geld op die zij hard nodig zal hebben om in China en Japan te komen.
Midden in haar overpeinzingen rinkelt de deurbel.
"Hi, it's John speaking here. Ik vroeg me af hoe het met je gaat. No big deal."
Even is Ines met stomheid geslagen. Ze kent zijn droge humor en kan een vage glimlach niet onderdrukken.
"Je weet me wel te verrassen zeg!"
Om zichzelf en ook Pieter niet teleur te stellen doet ze alsof ze het vreselijk druk heeft en nu helemaal geen tijd voor hem. Als ze op het punt staat de deur dicht te doen steekt John er snel een voet tussen. Oh nee, flitst er door Ines heen. Niet dat, niet een oude 'lover' die een 'loser' blijkt en zich dan komt wraken bij z'n ex. Met haar armen in de zij gaat ze pontificaal in de resterende opening van de deur staan.
"Nou, oké, zeg maar wat je wilt dan".
"Nou, in ieder geval geen vijanden maar vrienden, please?".
